La Pampa

Hola! Ik ben nu al 2 dagen terug van La Pampa en was jullie nog een verhaaltje schuldig. Bij deze dus het onderstaande.

Zaterdagochtend om 4 uur opgestaan om vervolgens te ontbijten met maté. Om half 5 was het al licht en vertrokken we om eerst een vriend van mijn oom (Tata) op te halen die mee ging. Daarna was het een reis van 700 kilometer richting de La Pampa. Via Route 7 die van oost naar west loopt reden we in de Toyota pick-up stevig door met gemiddeld 170 km per uur. Naarmate de reis vorderde zag je het landschap al veranderen van stad naar platteland. Onderweg een hoop roofvogels, koeien en sojavelden gezien.

Rond 11 uur ´s ochtends zijn we aangekomen bij een pitoresk hotel dat Mamüll Mapú heette. Doordat we de hele weg met airco aan hadden gereden, werden we bij aankomst verwelkomt met een warm luchtdeken die wel een verschil van 30 in temperatuur had. Het hotel zag er van buiten en binnen mooi uit en had gelukkig ook een zwembad, waar we na de hele reis wel behoefte aan hadden. Nadat we hadden ingecheckt, belde mijn oom een vriend op die op 2 kilometer afstand in het dorpje Rancul woont. Binnen een kwartier stonden er twee mannen op de stoep die Chimango en Pato heetten. Ze vielen gelijk met de deur in huis, nadat Tata zei dat ik voor de voetbalclub River was en me uitscholden met woorden die ik hier maar beter niet vertel, omdat zij voor Boca zijn. Al snel bleek dat de boys van de Pampa zo met elkaar omgingen en begreep al snel dat ik wat tegengas moest geven om niet uitgescholden te blijven worden. Een uur later zaten we bij Pato thuis en hebben we asado gegeten. ´s Avonds zijn we uit eten geweest en zijn we daarna uitgegaan. Om half 9 ´s ochtends in bed...

Zondag zijn we vroeg opgestaan om vervolgens te gaan eten. Om half 1 ´s middags zat ik dus weer aan het vlees. Daarna hebben we een korte siësta gehouden en zijn we naar het platteland gereden met geweren in de aanslag om op duiven te gaan schieten. Geen kleiduiven, maar echte duiven. Voor de dierenliefhebbers onder ons, de duif is een plaag omdat deze in groten getale hele oogsten laten mislukken. Daarom is de boer er liever vanaf. Ik mocht van een vriendelijke boer het beste geweer van het dorp lenen. Omdat iedereen elkaar daar vertrouwt doen ze daar niet moeilijk over. Na een korte cursus hagelschieten was ik klaar om voor het echie op de duiven te schieten. Het eerste schot was gelijk raak. De duif viel uit de lucht zoals een rotte appel uit de boom zou vallen. Daarna was ik niet meer te houden en heb ik een uurtje lekker lopen schieten op duiven. Daarna mocht ik nog een glock uitproberen. Na het eerste schot was ik wel even doof en suisden mijn oren. Nooit verwacht van zo´n ding, omdat ze in films altijd veel zachter klinken. Na twee super dagen wilden we eigenlijk niet weg, maar hebben we maandmorgen toch afscheid genomen en zijn we doorgereden naar het dorpje Luan Toro dat 150 km verderop lag om daar de reis voort te zetten.

Luan Toro was een veel kleiner dorpje met zo´n 600 inwoners. Omdat iedereen elkaar daar kent, worden buitenstaanders snel opgemerkt en werden we door iedereen nagekeken toen we door de straten reden naar het hotel. Het hotel was prima te doen, maar had helaas geen zwembad om overdag af te koelen. Wel had ik een kamer voor mezelf, wat me goed zou doen aangezien Tata elke nacht als een zeekoe had gesnurkt. Die avond hebben we top avond gehad met locals en hebben we - hoe kan het ook anders- asado gegeten. Die avond hebben we ook besloten een dagje langer te blijven, omdat het veel te gezellig was om eerder naar huis te gaan.

Dinsdag zijn we naar een aantal plekken gereden waar Operatie Woestijn wordt herdacht. Dat was de strijd van de Argentijnen tegen de indianen, om meer land te krijgen. Opzich zagen de monumenten er niet heel boeiend uit, maar het was wel leuk om te weten wat er zoal op die plekken was gebeurd. In de namiddag zijn we naar het land van een gaucho (Juan) gereden. Een vriend van ons wilde een varken kopen en die zou dan ook ter plekke bereid worden. Ik heb dan ook mogen aanschouwen hoe een varken van begin tot eind helemaal bereid wordt. De mensen waarmee ik was vonden het helemaal niks aan, vanwege de manier waarop de varkens gedood werden. De gaucho schoot namelijk de varkens neer, wat veel bruter schijnt te zijn dan de keel door te snijden. Verder heb ik daar wat foto´s gemaakt en zijn we terug naar het hotel gereden. Onderweg nog een gordeldier tegengekomen, die ook nog geslacht werd. Daar werd ik wel akelig van en was toen ook blij toen het allemaal klaar was en ik het niet meer hoefde te zien. ´s Avonds hebben we het rustig aangedaan, omdat we om 4 uur zouden opstaan om vervolgens weer terug te gaan naar Buenos Aires.

De volgende dag weer 700 km terug gereden. In 5 dagen hebben we ongeveer 2000 km gereden. Toen we weer terug waren in de verstedelijking, lieten we de rust van La Pampa achter ons. Alhoewel ik weinig heb geslapen ben ik wel tot rust gekomen, omdat het er allemaal rustig aan toe ging in La Pampa. Terwijl wij het chill hadden op ons reisje, hadden ze in de stad 2 dagen geen stroom vanwege de hitte. Het was op één dag zelfs 45 graden geworden. Gelukkig zijn er hierdoor geen rellen uitgebroken.
De komende weken zal ik nog bij mijn nichtje doorbrengen en ben ik van plan begin januari het vliegtuig te pakken naar Salta, waar het echte backpacken kan beginnen. Tot die tijd vertoef ik nog op mijn gemakje in Morón. Adios.

P.s. Ben in twee weken 3 kilo aangekomen. Door het vlees!! :@