From dusk till dawn

Hola, que tal? Alles goed daar? Hier wel, het is nu weer een maandje geleden dat ik wat heb geschreven, maar ik had het veel te gezellig om achter de computer te zitten en een verhaaltje te schrijven :) Wat heb ik zoal gedaan de afgelopen tijd..oh ja, ik was gebleven bij Mendoza. De dag na het laatste bericht ben ik gaan raften. `s Ochtendsvroeg werd ik opgehaald om door te rijden naar het raften. We zouden door el rio blanco (witte rivier) gaan raften, maar het was eerder el rio maron (bruine rivier), omdat het water bruin was van het zand. Ik had me ondertussen gemengd met een Nederlander, een Amerikaan en 2 Zweedse meisjes. Na een korte instructie in gebrekkig engels was het tijd om te gaan raften. Het was echt super. De foto`s hiervan volgen nog. De dag erna heb ik een tour gedaan door de bergen. Vond het niet een geweldige tour, omdat de gids een chagrijnige indruk gaf en we veel in de bus zaten om van plek naar plek te reizen. Wel was het mooi om el Aconcagua (hoogste berg van Z-Amerika) te zien en Puente del Inca. Een natuurlijke brug dat gevormd wordt door water dat ijzer en zwavel bevat. Hierdoor krijgt het gesteente een bijzondere gele kleur. Het schijnt ook goed te zijn voor mensen met wat voor lichamelijke klachten dan ook. Het water schijnt alles te kunnen genezen.

Diezelfde dag zou ik mijn bus nemen om naar Bariloche te gaan. Het zou mijn langste busreis tot nu toe worden. Dat betekende 21:30uur instappen en de volgende dag om 17:00uur aankomen in Bariloche. Onderweg werd ik vergezeld door een jochie van 14 jaar, dat me wijs probeerde te maken dat er in Bariloche dagelijks aardbevingen waren en er dinosauriërs rondliepen. Over dat laatste maakte ik me het meest zorgen. Eenmaal aangekomen in Bariloche ben ik gelijk doorgegaan naar een hostel die in de Lonely Planet stond. Na een half uurtje zoeken was ik aangekomen en vroeg de vriendelijke man van het hostel of er plek was. Helaas zat het helemaal vol. Op dat moment maakte ik mij nog geen zorgen. Ik kon vanuit het hostel bellen naar andere hostels, maar allemaal zaten ze vol. Toen begon ik me een beetje zorgen te maken. Het was inmiddels half 7 en ik had nog geen slaapplek gevonden. Toen ben ik maar te voet langs alle hostels gegaan in Bariloche. En ik kon verdomme maar niks vinden. Alle hostels en hotels zaten gewoon vol. Ik begon me een beetje zorgen te maken en begon al te fantaseren over het slapen op straat, in een park, vrienden maken met daklozen, een zwerfhond die ik zou kunnen gebruiken als kussen. Maar ik werd al snel wakker gemaakt door de regendruppels die op mijn hoofd vielen en besefte me dat ik moest doorzoeken. Na 3 uur zoeken en 1001 hostels af te hebben gezocht, kwam ik bij het meest vreselijke hotel terecht waar ik de hoofdprijs betaalde. Ik ben niet heel bijgelovig, maar ik voelde me niet welkom geheten in Bariloche. Mijn plan was om 3 dagen hier te blijven en dan door te gaan naar El Bolson. Maar ik heb het toen maar gewijzigd naar een nacht en zou de volgende dag dan naar el Bolson gaan. Mijn reisadvies is dan ook...vergeet Bariloche, ga naar el Bolson. Bariloche is overrated.

De volgende ochtend vertrok ik vroeg naar ell Bolson, het magische Bolson zoals ze het noemen. En het was zeker magisch. The Lonely Planet gaf al aan dat dit een plek is die je gezien moet hebben. Vanuit Bariloche had ik het beste hostel van el Bolson gebeld om te reserveren en met geluk kon ik daar een nachtje overnachten. Vanuit Bariloche was het al een bijzondere busreis van 2 uur langs mooi besneeuwde bergentoppen en azuurblauwe meren. Eenmaal aangekomen ben ik op zoek gegaan naar de enige bus die naar het hostel ging. De bushalte was op het plein waar om de dag een markt gehouden werd, waar veel hippies op afkwamen en waar de sfeer van el Bolson er goed in zat. Na een halfuurtje wachten zat ik al in de bus naar Lujancito (richting hostel), nadat ik daarvoor eventjes door een zigeunervrouw was lastig gevallen. Eenmaal uitgestapt was het 100 meter lopen naar het hostel, genaamd: la Casona de Odile. Het hostel is een plek van 2 hectare groot waar 30 jaar geleden een franse kunstenares een bed&breakfast wilde beginnen. 30 jaar en 3 exen later besloot ze te verhuizen naar Buenos Aires en heeft ze de plek verkocht aan een Duitser die daar nu eigenaar is. En ze heeft echt iets bijzonders achter gelaten. Om te beginnen de tuin, waar je helemaal tot rust komt in een hangmat waar de bomen je schaduw geven. Ook loopt er een beekje in de tuin, wat het samen met het gefluit van vogeltjes een plek maakt waar je helmaal tot rust komt. `s Ochtendsvroeg kon je in de tuin ook deelnemen aan een yogasessie. En dat heb ik gedaan ja, ik heb yoga gedaan :). De eigenaar brouwde ook zelf bier en `s avonds was er een bierproeverij. Ik had wel zin in een pilsje om de bittere nasmaak van Bariloche weg te spoelen. In het zuiden is het `s avonds koud in de zomer en `s avonds werd de open haard aangestoken en voelde ik me helemaal hartstikke thuis.

De volgende dag ontmoette ik een stel Argentijnen, die ook op vakantie waren en nadat ik me eerst had voorgedaan als de zoon van Maxima, nodigden ze me uit om naar een ander hostel te gaan waar ze nog plek hadden. Ik vond het wel jammer om dit hostel achter te laten, maar ook wel leuk om weer nieuwe mensen te leren kennen. Dus heb toen mijn spullen gepakt en kwam vervolgens in een hele andere vibe terecht. Het was hier niet zo luxe, maar de mensen waren er wel heel open. Ik kon bijvoorbeeld elke avond mee-eten wat de pot schafte. Ik wilde in eerste instantie 2 dagen in el Bolson blijven, om vervolgens terug te gaan naar Bariloche en deze een tweede kans te geven, maar ik had het veel te gezellig en ben toen uiteindelijk 8 dagen gebleven. In die dagen ben ik gaan kayaken, waar ze die geweldige onder water foto hebben genomen, ben ik naar el Lago Puelo gegaan, mooie rivieren gezien en heb gehiked. Sinds deze reis waardeer ik het lopen door de natuur.

Eind januari was het tijd om afscheid te nemen van het eerste deel van mijn reis in Argentinië. En 31 januari heb ik de bus genomen naar Chili, waar ik mijn familie zou gaan opzoeken in Chillan. Ik vond het jammer om el Bolson achter te laten en zou er graag langer willen blijven. But all good things come to an end.

Voor mijn reis naar Chili moest ik weer een lange busreis trotseren. Eerst van el Bolson naar Bariloche, Bariloche naar Osorno (ligt al in Chili) en vanuit daar naar Chillan. De busreis van Bariloche naar Osorno liep niet heel soepel vanwege de douane. Op dat moment waardeerde ik wel de open grenzen in Europa. Nadat we dat hadden getrotseerd, zaten we zo in Osorno. Ik had nog geen busticket naar Chillan, dus eenmaal aangekomen met 2 uur vertraging, was mijn enige doel om zo snel mogelijk een ticket naar Chillan te boeken. Ik had geen zin om een nacht in Osorno te blijven, omdat er niks te doen was. Het viel me op dat ze aan de balie engels tegen me spraken. Dus blijkbaar zagen ze me aan voor gringo. Ik had een busticket gekocht richting Santiago en zou de buschauffeur moeten laten weten dat ik moest uitstappen in Chillan Viejo. Ze namen het wat letterlijk, want de volgende dag werd ik om 6 uur `s ochtends wakker gemaakt en vervolgens op de snelweg gedropt. Ik had geen flauw idee waar ik heen moest en omdat de buschauffeur moeilijk te verstaan was ben ik maar op mijn gevoel een richting uit gaan lopen. Om een of andere reden stond ik binnen een uur op de stoep van mijn opa, nadat ik in mijn gedachten mijn praatje al klaar had om vrienden te worden met daklozen :p

Het was bijzonder om mijn opa naar 14 jaar weer te omarmen. Hij is nu 85 jaar, maar nog fit en levenslustig. Mijn neef Alex en tia Mirella uit Nederland zijn hier nu ook, dus het was ook bijzonder om hier mijn vakantie in Chili met hun door te brengen. Ook heb ik mijn neven, nichtjes en tante leren kennen uit Chili die ik nooit eerder had gezien. Mijn neef had een pickup gehuurd en daarmee zijn we 4 dagen naar het zuiden geweest naar het land van mijn opa. Hij heeft daar een huisje op het midden van het land...en dat is het dan ook. 4 dagen lang was ik omringd door niks anders dan platteland en bos. Geen elektriciteit, overdag alleen stromend water en `s avonds konden er ook puma`s langskomen. Op het begin was ik dan ook even in shock en snakte ik naar grootstedelijkheid en beschaving. Maar kort daarna zag ik wel de charme van de plek in en heb me dan ook 4 dagen lang vermaakt met het maken van vuur, slachten van een schaap, wandelen door het bos met een machete, het drinken van pisco sour met cola en paardrijden..Yee-haa! Ook was ik blij om te zien dat mijn opa dolgelukkig en helemaal in zijn element was.

Donderdag a.s. zal ik verder reizen naar Santiago en daar 3 dagen blijven. Daarna ga ik naar Viña del Mar, Antofagasta waar mijn andere tante woont en vanuit daar ga ik door naar Cuzco waar mijn vriendinnetje op me wacht die over 2 dagen jarig is.

Ik hoop dat jullie weer wat meer afweten van mijn reis en wil jullie laten weten dat ik blij ben met alle reacties op mijn foto`s en verhaaltjes.

Un abrazo grande (grote knuffel),

Sebas

Nog een paar weetjes:
- Camera is kapot gegaan en heb een nieuwe moeten kopen.
- Toen we ervan overtuigd waren dat we een puma zagen in het donker, vanwege lichtgevende kleuren, bleek mijn opa ons in de maling te nemen en was het een lichtgevende vlinder die mijn tante cadeau had gedaan aan mijn andere tante die daar ook woont. Zijn gevoel voor humor is hij nog niet kwijt.